85

Het is natuurlijk niet hetzelfde schip, het is veel groter. Irma herinnert zich dat ze achtentwintig jaar geleden nauwelijks kon overzien waar ze was. Nu ze opnieuw aan boord is van een cruiseschip, voelt ze zich de hele dag duizelig. Morgen vertrekken ze voor de twaalfdaagse reis. Ze heeft vier dagen in Milaan doorgebracht en de hele stad doorkruist. De receptioniste van hotel Idea Milano Centrale voorzag haar direct na haar aankomst van stapels folders en wees aan welke bezienswaardigheden ze vooral moest bezoeken. Daardoor kwam ze op het dak van de Dom van Milaan terecht en kon ze met eigen ogen constateren dat het uitzicht inderdaad betoverend was. Ze heeft ook kunnen vaststellen dat Milaan de onbetwiste modehoofdstad van Italië is, die modekoningen als Versace, Gucci en Armani heeft voortgebracht. En ze moest na haar bezoek aan Wine & Chocolate toegeven dat het mogelijk is om de twee delicatessen met elkaar te combineren. Zelf was ze er nooit op gekomen om zich te verdiepen in chocolade-wijnsmaken. Ze heeft zich laten onderdompelen in de stad en haar gedachten alleen gericht op wat ze zag, proefde en beleefde. Iedere avond is ze doodmoe in slaap gevallen, iedere nacht heeft ze tien uur onafgebroken geslapen. Zonder dromen. Zodra ze in bed lag, ging het licht in haar hoofd uit. Toen ze aan boord kwam zat Milaan nog vast in haar gedachten, maar de herinneringen worden ieder uur vager.

Ook al veroorzaakt de onoverzichtelijke oppervlakte van het schip een irritante duizeligheid, ze wil weten waar ze is en welke voorzieningen hier zijn. Ze telt vier zwembaden en een kinderbad, zes bars, twee theaters, een casino, een grote en een kleine bioscoop, negen winkels en vier restaurants. In haar eenpersoonshut staan behalve een breed bed ook een bureau, een leren fauteuil en een kleine eettafel met twee stoelen. De badkamer is van alle gemakken voorzien. Dat mag ook wel, ze heeft niet voor niets een gigantisch hoog bedrag voor deze reis overgemaakt.

‘Er is nog één plaats beschikbaar voor deze cruise,’ zei de medewerkster van het reisbureau toen Irma laat in de middag belde. ‘Het betreft een eenpersoonshut in klasse A. Dat is wel de duurste klasse.’ Tien minuten later was de financiële transactie een feit.

Vanaf het moment dat ze in de taxi stapte die haar naar Schiphol zou brengen, bestaat de sociale omgeving die ze achterliet niet meer. Ze is los, vrij, ontsnapt. Alles is weg, zelfs haar huis. Ze is in een andere wereld, in verleden, heden en toekomst tegelijk.

Bij het zwembad zijn een man, een vrouw en een kind. De vader stoeit met zijn dochter en dreigt haar het zwembad in te zullen gooien. Het kind laat zich schaterend in het water werpen en zwemt snel naar de kant.

‘Jij kunt al zwemmen,’ doet de vader verbaasd.

‘Ik heb al A en B,’ gilt het meisje.

‘Papa heeft even niet opgelet,’ lacht de moeder. Ze kijkt naar Irma en knikt vriendelijk. ‘Het is onze eerste cruise,’ legt ze uit. ‘U bent toch Nederlandse? Ik zag u op een terras in Milaan een Nederlandse krant lezen.’

Irma weet even niet wat ze moet zeggen. Ze kan haar blik niet van het kind af houden. Dat is voor de tweede keer in het water gegooid.

‘Als papa in de buurt is, heeft mama geen schijn van kans op aandacht,’ lacht de vrouw.

Ze groet de vrouw en loopt snel verder.

‘Ik ben toch bij je?’ Hummel komt dicht naast haar lopen.

Irma staat stil. ‘Dat is waar, sorry dat ik jou even vergat.’

‘Gaan we in Casablanca naar de moskee?’

Irma loopt naar de reling die het dichtst in de buurt is en klemt haar vingers om de ijzeren stang. ‘Weet je dat nog?’

Er staat een man naast haar, die verrast opkijkt. ‘Ach, een Nederlandse medereiziger! Zei u iets tegen mij?’

Ze draait zich snel om, mompelt een verontschuldiging en loopt weg.

Het is opeens minder warm op het dek. Ze trekt de mouwen van haar vest naar beneden.

‘Laten we gaan zwemmen,’ stelt Hummel voor.

‘Wees eens even stil,’ zegt Irma.